Chitpong

This prelude is quite unusual because it was written in a condensed sonata form as opposed to one of the freer and simpler forms, and it is not a sonata-as-usual because the tempo is too slow. It also features a large degree of ambiguity of modes between major and minor. The minor counterpart replaces most of the supposed dominant parts required by the sonata form. The prelude is therefore not only a statement, but also a development with great room for personal interpretation.

This very short fugue is a product of desperation: I could not compose a nice and interesting subject but felt that this fugue should be written anyway, so I settled for a laughingly simple phrase. However, I quickly realised that this simple melody gave so much possibility to turn into many twists and development precisely because of its simplicity. The result is this lively and intricate fugue with interesting harmonic texture and rhythmic patterns.

I have come to cherish the experience of composing preludes. Due to its concise and flexible form, most musical idea can be easily formed into a prelude in a short time. This is a great exercise to develop a spontaneity of composition. This prelude was written in a simple AABA form. Because it is simple and short, I put special emphasis on the logicality of melodic line arrangement. This means there should be no single note that is logically unrelated to surrounding notes or unexplainable. Each note and each phrase for any voice at any time is related to its counterpart that precedes before and proceed after it. This results in a natural flow that is harmonious and pleasant.

ตอนที่แล้วเราพูดถึงบทเปิดนำ หรือ exposition ของ fugue ในตอนนี้เราจะพูดถึง “ภาค” (episode) และบทสรุป (ending) ของ fugue หลังจากที่บทเปิดนำจบลง fugue ก็จะเข้าสู่ episode ที่ 1 ทันที fugue บทหนึ่งสามารถมีกี่ episode ก็ได้ หน้าที่ของ episode คือการนำเสนอแนวคิดที่มีลีลาและอารมณ์แบบหนึ่งๆ โดยหยิบเอาประโยคประธาน (subject) มาประกอบการนำเสนอนั้นในรูปแบบต่างๆ กันไป ในแต่ละ episode ดนตรีจะเริ่มด้วยแนวคิดที่มีเอกลักษณ์ โดยเอกลักษณ์นั้นอาจประกอบขึ้นจากองค์ประกอบทางดนตรีต่างๆ เช่น ทำนอง เสียงประสาน รูปแบบจังหวะ พื้นผิว (texture) รูปแบบการซ้ำ (repetitive pattern) และรูปแบบอื่นๆ ที่ประกอบกันให้กลายเป็นอารมณ์ที่โดดเด่นแตกต่างจากบทเปิดนำและ episode อื่นๆ อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่นำเสนอ episode นี้ ผู้ประพันธ์จะต้องนำเอาประโยคประธานเข้ามาประกอบใน episode ด้วยวิธีการใดวิธีการหนึ่ง เช่น การนำเสนอประโยคประธานด้วยเสียงเพียงเสียงเดียวและเสียงอื่นประสานด้วยรูปแบบที่ต่างจากบทเปิดนำ การนำเสนอประธานด้วยเสียงที่ “ซ่อน” อยู่ภายในเสียงอื่น เช่นเสียง alto หรือ tenor ทำให้ผู้ฟังรับรู้ประโยคประธานโดยแทบไม่รู้ตัว กา

This fugue is the slowest (56 bpm at 6/8) and the longest (3:38 mins) I have composed so far. Slow tempo is very difficult to compose, because each note leaves time for feelings to set in, thus each note has more roles. On the musical content, I intend for this piece to have ambiguous feeling, maybe multiple feelings at the same time. There are calmness, poignancy, cheerfulness, sadness, longing, bittersweet memories, and anything that might be felt differently for each listener.

Fugue ก็เหมือนดนตรีรูปแบบอื่นๆ คือมีโครงสร้างที่ถูกกำหนดไว้ โครงสร้างของดนตรีนั้นไม่ได้ถูกกำหนดขึ้นมาลอยๆ แต่มีเหตุมีผลที่สอดคล้องกันตามธรรมชาติ Fugue หนึ่งบท ประกอบขึ้นด้วย 3 ส่วนเรียงลำดับกันไป คือ 1) บทเปิดนำ (Exposition) 2) ภาค (Episodes) และ 3) บทสรุป (Ending) บทเปิดนำ หรือ Exposition เป็นส่วนที่สำคัญและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของ fugue เพราะเป็นส่วนที่นำเสนอองค์ประกอบสำคัญที่ทำให้ดนตรีชิ้นนี้เป็น fugue ได้แก่ 1. ประโยคประธาน (Subject): เป็นประโยคดนตรีที่เป็นแก่นของ fugue บทนั้น ประธานนี้จะถูกนำเสนอเป็นลำดับแรกทันทีด้วยเสียงเพียงเสียงเดียว โดยไม่มีบทนำหรือท่อน intro เหมือนที่ดนตรียุคถัดมานิยมปฏิบัติกัน ประโยคประธานนี้อาจเป็นวลีสั้นๆ เพียง 2 บาร์ หรือจะเป็นประโยคยาว 4,6,8 บาร์ หรือมากกว่า ก็เป็นได้ ผู้ประพันธ์มีอิสรภาพเป็นอย่างยิ่งที่จะคิดประโยคประธานขึ้นมา อย่างไรก็ตามทำนองบางแบบจะเหมาะที่จะนำมาเป็นประโยคประธานมากกว่าแบบอื่นๆ โดยทำนองที่เหมาะสม คือทำนองที่มีรูปร่างของกลุ่มเสียง (melodic curve) ที่ต่อเนื่องคล้ายเพลงร้อง สามารถจดจำได้ง่าย มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และมักจะมีความรู้สึกจบในตัว

A prelude in C-sharp major. It was written in just under three hours. It is much like a lullaby, with simple straight-forward melodies and harmony. This is also the first attempt to use a very simple ("primitive") AB structure, where B is in a relative minor key of A. This gives us not only a balanced, but symmetrical piece which I hope is not too blunt. Speaking of key, C-sharp major has all seven sharps, an unfamiliar key for me, so it requires extra effort to write and deal with those double sharp marks. This key is also bright and sounds "easy" in nature, so it makes sense to write a lullaby in this key.

The prelude in C minor. C minor is traditionally a serious and tragic key. I intended to lift up the mood a little by using some supposedly charming and flowing musical sentences, but the harmony makes the piece somewhat sombre and mystical nonetheless. This prelude is also 'romantic' in a sense that it uses some dramatic elements such as dynamic contrasts and interrupted rhythm. As to be logically placed in the set, this prelude introduces some key subjects of its associative Fugue in C minor which I composed prior to this.

ผมได้ศึกษาและทดลองประพันธ์ดนตรีคลาสสิคในรูปแบบ "ฟิวจ์" (fugue) มาได้ครึ่งปีแล้ว จนรู้สึกว่าอยากจะลองเขียนถึง fugue ว่ามันคืออะไร พิเศษ อย่างไร และที่สำคัญที่สุด คือแต่งอย่างไร เผื่อจะมีประโยชน์กับผู้ที่รักดนตรีและสนใจบทประพันธ์รูปแบบนี้บ้าง เพราะข้อเขียนเกี่ยวกับ fugue นั้นมีน้อย หาอ่านยาก โดยเฉพาะในภาษาไทยคิดว่าคงมีในตำราระดับมหาวิทยาลัย ที่ส่วนมากก็เรียบเรียงขึ้นมาจากตำราภาษาอังกฤษเท่านั้น Fugue เป็น "วิธีการ" ประพันธ์ดนตรีแบบหนึ่งที่เติบโตมาในยุโรปตั้งแต่ยุคกลางและมารุ่งเรืองที่สุดในยุคบาร็อค (baroque) ประมาณปี ค.ศ.1600-1725 แต่หลังจากนั้นก็เสื่อมความนิยมอย่างรวดเร็วเมื่อโลกศิลปะเข้าสู่ยุคคลาสสิคคัล (classical) อย่างไรก็ตาม นักประพันธ์และผู้ชื่นชอบดนตรีคลาสสิคส่วนหนึ่งก็ยังคงให้ความสนใจ fugue เพราะเป็นวิธีการประพันธ์ที่สร้างดนตรีที่มีลักษณะพิเศษบางประการที่ไม่มีในดนตรีรูปแบบอื่นๆ Fugue มีลักษณะเฉพาะตัว คือเป็นดนตรีที่แต่ละเพลงนั้นถือกำเนิดขึ้นจากทำนองที่เป็น "ประธาน" (subject) เพียงทำนองเดียว (อย่างไรก็ตาม fugue ขั้นสูงบางแบบมีประธานมากกว่า 1 ทำนอง) ดนต

Introducing Fugue in C minor, a 4-voice double fugue in the 24 Preludes & Fugues set. This fugue was composed prior to the prelude because the inspiration just came when trying to compose the prelude. It's a fast pace, colourful contrapuntal piece with strong dance-like rhythm and a dab of extended tonality which involves a bit more frequent and daring changes of tonality. It is a dense and very focused fugue but at the same time feel almost comical due to its skippy and playful first subject. The second subject is much more melodic and flowing to contrast with the first one. This is the first time that I think I have blended the two subjects together satisfactorily. Of course this is still incomparable to the master Bach's fugues and perhaps never will be.